We vertrekken, na een heerlijk ontbijt, rond 10u. Veel vroeger heeft trouwens geen zin, vermits het pas dan echt volledig klaar is.
Behalve een uitstapje naar Hvitserkur staat er vandaag niets speciaal op het programma. Maar de rit op zich is dan ook al echt één om duimen en vingers van af te likken.
Benieuwd of de IJslandse chocolade even lekker is als de Belgische.
We rijden door voortdurend wisselende landschappen, dit vooral door de al dan niet aanwezigheid van sneeuw. Zodra we boven de 200m hoogte komen, zien we de sneeuw heel snel toenemen.
Het is vandaag zo goed als helemaal overtrokken, maar de wolken hangen hoog genoeg om alle besneeuwde bergtoppen te kunnen zien.
De 30 km lange zijweg naar Hvitserkur is volledig onverhard en soms zien we door de sneeuw amper waar we rijden.
De landschappen wisselen voortdurend, maar er is wel één constante, namelijk de IJslandse paarden. Die zijn opnieuw in grote aantallen aanwezig en zijn ook altijd even sociaal. Zodra ze iemand zien naderen, komen ze dichterbij.
Deze IJslandse paarden behoren tot de sterkste diersoorten op onze planeet en staan altijd buiten, zelfs in de meest barre omstandigheden. In IJsland is men dermate bevreesd dat de genen van dit oersterke ras zouden aangetast worden, dat men een wet uitgevaardigd heeft die zegt dat als een paard eenmaal het eiland verlaten heeft, het nooit nog mag terugkomen. Men wil op die manier vermijden dat het buiten IJsland in contact zou komen met andere paarden en zo hun eventuele ziektes terug naar het eiland zou brengen.
Normaal kan men vrij dicht tot bij Hvitserkur rijden, maar deze keer is de volledige weg tot bij de parking afgesloten, wegens "impassable". Daardoor "moeten" we een heel eind verder stappen. Onderweg zien we waarom die "impassable" is, nl door de grote stukken ijs die op de dirt road liggen. Naar beneden zou nog gelukt zijn, maar terug omhoog, zelfs met onze spijkerbanden, kon dit inderdaad misschien wel voor problemen gezorgd hebben. Bovendien rijden er hier ook heel wat auto's rond met tweewielaandrijving en die zouden het al helemaal kunnen vergeten.
Als we bij het uitkijkplatform komen, zien we Hvitserkur zoals we het nog nooit gezien hebben, namelijk volledig op het droge. En Tomas is ons al een stuk voor gelopen.
De afdaling van het uitkijkplatform naar Hvitserkur zelf is overigens ook niet zonder gevaar wegens de ijsplekken die hier en daar liggen. Het is er ook bij-zon-der steil naar beneden.
Het is ook hier weer volledig windstil en het is er heerlijk toeven. We zijn er helemaal alleen en blijven hier dan ook heel lang voor foto's en gewoon genieten van de stilte en omgeving.
Nogmaals Hvisterkur en omgeving van boven af.
Hier verblijft ook één van de grootste kolonies zeeleeuwen van IJsland en we zien ze inderdaad liggen.
Op weg naar het hotel in Akureyri komen we nog door een bergketen waar het bijzonder hard waait en waar het ook nog maar pas gesneeuwd heeft. Het levert bijzonder mooie, winterse plaatjes op.
Om 17u15 komen we aan bij het hotel, dat pal aan de bijzonder mooie Akureyrarkirkja ligt. Deze ietwat Sovjetfuturistisch ogende betonnen Evangelisch-Lutherse kerk, werd ontworpen door staatsarchitect Guðjón Samúelsson (1887–1950). Guðjón Samúelsson is overigens ook de architect van de Hallgrímskirkja in Reykjavík. De ingang van de in 1940 ingewijde kerk is bereikbaar via een trap die 112 treden telt. Het interieur van de kerk is vrij sober. Bijzonder is de aanwezigheid van het op één na grootste orgel van IJsland en een zeventiental gebrandschilderde glas-in-loodramen.
Net zoals vorig jaar gaan we bijzonder lekker eten in de Hamborgarafabrikkan. Wat men hier gepresenteerd krijgt is zo lekker dat het bijna een belediging is dat men dit 'hamburgers' noemt.
We laten nog ons kamernummer na bij de wekdienst van het hotel. Niet om ons morgenvroeg op te roepen, maar wel voor het geval er noorderlicht zou te zien zijn. Volgens de indexschaal is de kans daarop deze nacht echter heel klein.
Behalve een uitstapje naar Hvitserkur staat er vandaag niets speciaal op het programma. Maar de rit op zich is dan ook al echt één om duimen en vingers van af te likken.
Benieuwd of de IJslandse chocolade even lekker is als de Belgische.
We rijden door voortdurend wisselende landschappen, dit vooral door de al dan niet aanwezigheid van sneeuw. Zodra we boven de 200m hoogte komen, zien we de sneeuw heel snel toenemen.
Het is vandaag zo goed als helemaal overtrokken, maar de wolken hangen hoog genoeg om alle besneeuwde bergtoppen te kunnen zien.
De landschappen wisselen voortdurend, maar er is wel één constante, namelijk de IJslandse paarden. Die zijn opnieuw in grote aantallen aanwezig en zijn ook altijd even sociaal. Zodra ze iemand zien naderen, komen ze dichterbij.
Deze IJslandse paarden behoren tot de sterkste diersoorten op onze planeet en staan altijd buiten, zelfs in de meest barre omstandigheden. In IJsland is men dermate bevreesd dat de genen van dit oersterke ras zouden aangetast worden, dat men een wet uitgevaardigd heeft die zegt dat als een paard eenmaal het eiland verlaten heeft, het nooit nog mag terugkomen. Men wil op die manier vermijden dat het buiten IJsland in contact zou komen met andere paarden en zo hun eventuele ziektes terug naar het eiland zou brengen.
Normaal kan men vrij dicht tot bij Hvitserkur rijden, maar deze keer is de volledige weg tot bij de parking afgesloten, wegens "impassable". Daardoor "moeten" we een heel eind verder stappen. Onderweg zien we waarom die "impassable" is, nl door de grote stukken ijs die op de dirt road liggen. Naar beneden zou nog gelukt zijn, maar terug omhoog, zelfs met onze spijkerbanden, kon dit inderdaad misschien wel voor problemen gezorgd hebben. Bovendien rijden er hier ook heel wat auto's rond met tweewielaandrijving en die zouden het al helemaal kunnen vergeten.
Als we bij het uitkijkplatform komen, zien we Hvitserkur zoals we het nog nooit gezien hebben, namelijk volledig op het droge. En Tomas is ons al een stuk voor gelopen.
De afdaling van het uitkijkplatform naar Hvitserkur zelf is overigens ook niet zonder gevaar wegens de ijsplekken die hier en daar liggen. Het is er ook bij-zon-der steil naar beneden.
Het is ook hier weer volledig windstil en het is er heerlijk toeven. We zijn er helemaal alleen en blijven hier dan ook heel lang voor foto's en gewoon genieten van de stilte en omgeving.
Nogmaals Hvisterkur en omgeving van boven af.
Hier verblijft ook één van de grootste kolonies zeeleeuwen van IJsland en we zien ze inderdaad liggen.
Op weg naar het hotel in Akureyri komen we nog door een bergketen waar het bijzonder hard waait en waar het ook nog maar pas gesneeuwd heeft. Het levert bijzonder mooie, winterse plaatjes op.
Om 17u15 komen we aan bij het hotel, dat pal aan de bijzonder mooie Akureyrarkirkja ligt. Deze ietwat Sovjetfuturistisch ogende betonnen Evangelisch-Lutherse kerk, werd ontworpen door staatsarchitect Guðjón Samúelsson (1887–1950). Guðjón Samúelsson is overigens ook de architect van de Hallgrímskirkja in Reykjavík. De ingang van de in 1940 ingewijde kerk is bereikbaar via een trap die 112 treden telt. Het interieur van de kerk is vrij sober. Bijzonder is de aanwezigheid van het op één na grootste orgel van IJsland en een zeventiental gebrandschilderde glas-in-loodramen.
Net zoals vorig jaar gaan we bijzonder lekker eten in de Hamborgarafabrikkan. Wat men hier gepresenteerd krijgt is zo lekker dat het bijna een belediging is dat men dit 'hamburgers' noemt.
We laten nog ons kamernummer na bij de wekdienst van het hotel. Niet om ons morgenvroeg op te roepen, maar wel voor het geval er noorderlicht zou te zien zijn. Volgens de indexschaal is de kans daarop deze nacht echter heel klein.
Het weer: overtrokken maar droog, bij zo'n 3°C
Overnachting in Kea Hotel Akureyri
Aantal gereden km: 355
Geen opmerkingen:
Een reactie posten